Malika Ouacha

Website:

www.eur.nl/people/malika-ouacha

Op 8 februari 2024 verdedigde Malika Ouacha met succes haar proefschrift Receiving by Giving – the examining of cross-border diasporic and bi-cultural philanthropy. Dit deed zij bij de Rotterdam School of Management van de Erasmus Universiteit, waar zij als docent aan verbonden is. Daarnaast treedt ze als adviseur op voor non-profit organisaties die met diasporische en bi-culturele filantropen willen samenwerken. Ouacha is cultureel antropoloog en gefascineerd door de beweegredenen en geefmotieven van deze ‘filantropische bruggenbouwers’ – mensen die in het Westen gevestigd zijn maar met donaties en non-profit initiatieven in het land van herkomst actief zijn. “Opgroeiend in de tweede generatie Marokkaanse diaspora in Nederland zag ik hoe mijn ouders en hun leeftijdsgenoten het fundament legden voor een mondiale stroom van grensoverschrijdende diasporische en bi-culturele filantropie. Het maakte niet uit waar het concreet om ging, geld, tijd of spullen, maar die filantropie richting het land van herkomst gaf mijn ouders de kracht (…) om hun leven aan de andere kant van de aardbol voort te zetten. Ik vroeg me af of dit het effect was van migratie op iemands leven. Het effect van vertrekken uit het bekende naar het onbekende, met alle kracht en vertrouwen die een mens op kon brengen.” In een interview op Platform Vrijwillige Inzet: “Als je elders geeft en je bent hier gevestigd, dan kun je een gevoel hebben dat zegt: ‘ik voel me hier zo thuis, we hebben het hier zo goed – ook al hebben we hier ook echt onze uitdagingen, we hebben het nog steeds niet zo slecht als mijn familie in Algerije of Marokko’. Het kan je een heel dankbaar mens maken. Aan de andere kant kun je er nijd door krijgen en denken: ‘Als ik het niet geef, geeft niemand het. Ook de overheid daar doet het niet’. Je zou ook kunnen stellen dat de ontvangende samenleving heel afhankelijk is van hun diaspora. Daarnaast kan je de rol van de diaspora in hun BNP niet negeren. Echter, dat wordt nog wel veel gedaan door academici en beleidsmakers. Als ik bijvoorbeeld burgemeester van een Nederlandse stad zou zijn, zou ik mezelf de vraag stellen: ‘Wat kan ik doen om deze plek zo aantrekkelijk te maken voor hen die zich genoodzaakt voelen om elders te geven, terwijl ik weet dat bijvoorbeeld de hoeveelheid daklozen hier toeneemt?’. Je zou deze filantropen meer kunnen betrekken bij de lokale besluitvorming hier.” Luistert u, beleidsmakend Nederland?